Ora
Salawase Kamboja Nggawa Sungkawa
Aku nemokake maneh
kembang kamboja ing plataran omah. Kembang sing saiki meh saben esuk ana ing
jogan omah. Ora ana wit kamboja ing ngarep omah. Sing ana mung kuburan umum ing
1 km saka omah. Menawa dipikir nganggo logika, ora prakara angin bisa nggawa
kembang munggah ing plataran omah saben dina. Dina-dina esuke, aku nemu kembang
kamboja maneh. Kapetung wis meh sangang dina iku tansah ana ing plataran omah.
Iki mesthi sing disengaja, nanging sapa wong sing sengaja menehi kembang
kamboja ing ngarep omah? Apa tujuane? " HM ... aku ora ngerti "
pikirku.
*** Meh saben
dina aku njupuki kembang kuwi lan meh saben dina uga aku ngumpulake tak
lebokake ana ing toples sing tak wenehi banyu lan tak dokon ana ing ndhuwur
meja ing kamarku. Ora lali saben telung dina sapisan aku ngganti banyune lan
kamboja sing wis mati tak buang. Saben dina kembang kamboja ing toples iku
ngancani dina-dinaku, meh saben dina aku ndeleng lan kamboja iku dadi bagian
sing ora kapisah nang uripku. Saiki wis telung sasi kembang iku ngancani aku.
Saiki piye
carane kembang iku bisa saben dina ana ing plataran omahku wis ora tak pikir
maneh, malah saiki meh saben esuk sakwise sholat subuh aku langsung kesusu
menyang palataran omah kanggo njupuk kembang iku. Tak jupuk, tak simpen ing
njero toples, tak pandeng, lan mesthi aku bakal mesem. Aku ora bosen meh saben
esuk nglakokake kuwi. Ibuku sing mirsani nganti kaget lan bingung karo aku.
" Nduk ... apa ora bosen? Saben dina kowe njupuki kembang kuwi lan didalah
ana ing toples lan kowe mandengi iku ya? Kowe kenapa ta?"
" Ora
apa-apa bu, aku ora ngerti kepriye aku ngrasakna nek kembang iku menehi
semangat ing uripku lan bakal ngancani aku terus bu"
“Apa kowe
ngarti sapa sing saben esuk menehi kamboja ing plataran omah?" " Hm
... aku ora ngerti bu, aku ora ngerti sapa sing menehi kembang iku. Saiki aku
uga ora pengin ngerti bu.”
" Ati -
Ati ya nduk , sapa ngerti ana sing niat ora apik marang kaluarga kita, lan
kembang kuwi dadi sesajene "
" Ora
bu, jaman saiki kok isih mikirke bab kaya mengkono bu" " Ya ... sapa
ngerti kaya ngono"
"
Khusnudzon wae bu, kaluarga kita ora due masalah lan musuh karo wong liya, dadi
ya ora ana sing wani ala maring kita. Sing penting kita terus njaluk marang
Gusti Allah pangayoman supaya terus dijaga bu”.
"Ia
Nduk, muga-muga wae ora ana apa-apa".
*** Kawitan,
lagi kembang iki ana ing pelataran omahku nembe pirang dina, aku mikir
mengkono, aku mikir ana wong kang niat ora apik marang kaluargaku. Malah
sangkin penasarane, aku tau ing salah sawijining wengi aku ora turu ngenteni
ing ruang tamu lan korden jendela tak buka supaya katon sapa wong kang ndokon
kembang iku. Aku meh ngenteni nganti jam papat bengi. Aku ngombe rong gelas
kopi supaya mata iki ora ngantuk. Aku ngenteni lan ngenteni karo penasaran karo
ngringokake lagu Mp3 saka hpku, nanging iku kabeh siya-siya. Sabanjure ana
maneh kembang iku ing pelataran omah lan aku ora ngerti sapa sing ngirim. Dina
sabanjure aku uga nyoba kanggo mbaleni maneh aku ora turu lan ngenteni pangirim
kembang iku. asile ... tetep nihil. Lan parahe, aku malah mriang amarga kurang
turu lan kakehen ngombe kopi. Saka kedadean iku, aku ora mbaleni maneh ngenteni
pangirim kembang kamboja. Toh, mengkone ya bakal bosen dewek. Tapi nyatane,
nganti wulanan tetep saben esuk isih ana kembang kamboja iku ing plataran omah,
aku ya ora bosen njupuki kembang iku lan tak simpen ana ing kamarku sadurunge
kembang iku layu.
*** Esuk
kuwi, aku sing saben dinane mbantu ibu njaga toko kelontong ing ngarep omah
wiwit esuk nganti sore, dina iki ora konsentrasi amarga omongan lagi wengi karo
bapak lan ibuku. Bapak lan ibu ngendikan bab aku kang wis cukup umur kanggo
urip rumahtangga. Apa maneh bapak ngendikan menawa Kang Afwan tanggaku ngarep
omah wis nglamar aku. Bapak setuju amarga weruh Kang Afwan sing saiki wis
mateng umur, sifat, agama, lan gaweane. Aku sing Cuma lulus SMP ora muluk-muluk
nang golek calon bojo. Sing paling penting apik, seagama, lan tanggung Jawab.
Aku nrima lamaran Kang Afwan, apamaneh kita wis kenal cedak wiwit cilik, utawa
wae wiwit bayi amarga omahe sing cedak persis ngarep omahku.
*** Kabeh
persiapan wis disiapke, insya Allah kita bakal nganaake pesta ing sasi saka
Sawal sawise Bada. Tegese ana sasi siji setengah kanthi rong wulan ngelingi
wulan puasa wis perek.
" Nduk ,
sesuk sakwise dzuhur warunge di tutup dhisik ya "
" lha,
ana apa tah bu? "
"ngene,
nak Afwan arep ngajak kowe kanggo golek ali-ali kanggo kawinanmu mengko"
"Loh, ko
ora kandha langsung karo aku bu? "
" mau
nak Afwan nelpon ibu, takon kowe. Nanging ibu ngomong yen kowe lagi sibuk ing
toko, dadi nak Afwan namung ninggalake pesen marang ibu kanggo kowe. Jemuah
esuk nak Afwan arep marang Magelang dhisik, sakwise balik saka Magelang
langsung methuk kowe ana ing kene. "
"Oh
ngono, ya bu"
*** Nalika
mbenerake pita ing rambutku, aku ngenteni Kang Afwan teka . kang Afwan Janji
bakal teka jam 13:30, nanging saiki wis jam 14.00 liwat Kang Afwan ora katon
teka. " ndean dalan lagi macet " batinku . Aku iki njagong lan ngadeg
nganti sue sapa ngerti Kang Afwan katon . Nanging Kang Afwan ora ana. Persis ing
jam 14.30 ana Arga, adine Kang Afwanngetokake sepedha motor sing omahe. Aku
age-age nyedhaki Arga. " Arga, kowe arep menyang endi? Kang Afwan durung
balik?" takonku " Kang Afwan ? Emm ... anu ... sing ... emmm ....
durung mbak.... " Arga ngomong karo keder. " kowe kenapa ta? Kok
ketok runtag kaya ngono? "
"
mbak...ngene...haduh... piye ya ... "
" Kena
apa tah kowe, kok kaya ngono? "
" Ayo
lah mbak, melu wae karo aku, sedhelat kok "
" lha
arep menyang endi? Aku wis janjian karo kang Afwan, nek kangmasmu balik
piye?"
“Ora papa
mba, ayo cepetan mba, mengko tak critani nek wis anjog kana"
" marang
endi ta? "
" wis
mba, ayo cepet "
*** Pungkasan
aku melu Arga nganggo sepedha montore. Ing dalan Arga ora gelem nggagas arep
ngendi aku bakal digawa. Kita nglewati dalan gedhe. Arga nggawa motore kanthi
ngebut, iku nggawe aku was-was. Akhire sawise 15 menit ana ing dalan, aku anjog
ana ing rumah sakit. Arga arep apa nggawa aku menyang rumah sakit? sapa Sing
lara ? apa keluargane? Kabeh pitakonan iku sing lagi tak pikirna.
Sawise mlaku
ing lorong-lorong dawa rumah sakit tua iku, pungkasan kita anjog ing salah
sawijining panggonan. Nanging atiku wis kaget weruh tulisan ing lawang, Arga
langsung mlebu lan njerit ngundang arane Kang Afwan. Aku njagong lemes, rasane
awak iki wis ora bisa di obahake, donya ketoke peteng kabeh. Sirahku ngelu
banjur aku ora ngelingi apa-apa maneh.
*** Aku
tangi, lan wis ana ibu ing jejerku. Jebule aku semaput lan saiki aku isih ing
rumah sakit. Aku langsung kelingan Kang Afwan. Wis dikubur? Aku wis ora duwe
wektu kanggo ndeleng pasuryane kang kaping pungkasan, pasuryan sing mengkone
bakal tansah eseman kanggo aku lan pasuryan sing mestine dadi dekeku sakabehe.
Ibu menehi aku jaket sing dinggo Kang Afwan wektu kacelakaan lan dompet sing
ditemoake ing kanthong celanane. Barang-barang kuwi mau dititipake dening
perawat marang ibune amarga Arga wis balik kanggo ngurusi pemakaman kakange,
dadi ibune sing dititipi barang-barang kuwi. Aku ngekepi jakete Kang Afwan,
isih mambu lenga wangine Kang Afwan, sing aneh ana ambu sing ngelingake aku
karo kembang kamboja ing kamarku. Aneh banget, kok Kang Afwan tresna marang
mambu iku. Tanganku mlebu ing kanthong jakete kang Afwan, ketoke ana sawetara
kembang kamboja isih seger lan ngetokake ambu wangi. Aku meneng lan ora krasa
eluhku tiba ora bisa ketahan maneh.
" Sekar,
wis aja nangis, ikhlasna wae " ngendikane ibu.
" mau
ana bapak tua teka mene, dheweke pengin ndeleng kowe Kar" teruse ibu.
" ndeleng aku kanggo apa bu? " pitakonku.
"
Dheweke kanca critane nak Afwan, dheweke kapingin weruh kaya apa bocah wadon
kang tansah diwenehi kembang amboja nak Afwan. Bapak tua iku juru kunci kuburan
ing daerah Magelang. Dheweke kandha menawa nak Afwan seneng banget marang
kembang kamboja lan arep saben minggu nak Afwan lunga marang nggon wong tua iku
kanggo njaluk kembang kamboja. Kandhane bapak tua iku nak Afwan crita menawa
kembang kamboja kuwi saben dina diwenehake marang pepujaning atine. Yen
mangkono, apa iku brati salawase iki nak Afwan sing ndokon kembang kamboja ing
plataran omah kita nduk?”
Aku ora
njawab maneh, aku nangis, eluhku tumetes banter banget. Kembang kamboja ...
saben dina ... Kang Afwan ... alon-alon ukara-ukara iku ana ing pikiranku.
Jebule salawase iki kang Afwan sing ngirimake kamboja saben dina. Ora wiwit
wingi-wingi aku ngerti supaya aku bisa ngomong matur nuwun amarga kamboja iku
wis ngancani dina-dinaku. Saiki wis ora ana maneh wong sing ngirimake kembang
saben esuk. Aku kaya kelangan separo atiku. Lara rasane. Sirahku balik meneh
mumet lan aku ora eling apa-apa meneh.
(sumber: panjebar semangat)